Σύλληψις Ἁγίας Ἄννης (9 Δεκεμβρίου)
ήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννης, μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Κύριος μας, προετοιμάζοντας τήν ἐπίγεια κατοικία Του, ἔστειλε ἄγγελο στό ταπεινό ζεῦγος Ἰωακείμ καί Ἄννα γιά νά προμηνύσει τήν γέννηση τῆς Θεομήτορος. Ἡ Παρθένος Μαρία γεννήθηκε μέ θαυματουργικό τρόπο, σύμφωνα μέ τίς χριστιανικές παραδόσεις. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Θεός χάρισε στόν Ἰωακείμ καί στήν Ἄννα τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, μέσω τῆς ὁποίας ἔμελλε νά ἀποκτήσει σάρκα ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Σύμφωνα με το προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ο οποίος επιθυμούσε να ετοιμάσει ένα πάναγνο κατοικητήριο για να κατασκηνώσει μαζί με τους ανθρώπους, δεν επετράπη στον Ιωακείμ και την Άννα να αποκτήσουν απογόνους. Και οι δύο είχαν φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και είχαν μείνει στείροι - συμβολίζοντας την ανθρώπινη φύση, στρεβλωμένη και αποξηραμένη από το βάρος της αμαρτίας και του θανάτου -, δεν έπαυσαν ωστόσο να παρακαλούν τον Θεό να τους λυτρώσει από το όνειδος της ατεκνίας.
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που είχε αποσυρθεί σε ένα βουνό και στην Άννα που θρηνούσε την δυστυχία της στον κήπο τους, για να τους αναγγείλει ότι επρόκειτο σύντομα να εκπληρωθούν στο πρόσωπό τους οι πάλαι προφητείες και ότι θα γεννούσαν τέκνο που προοριζόταν να καταστεί η αυθεντική Κιβωτός της καινής Διαθήκης, η θεία Κλίμαξ, η άφλεκτος Βάτος, το αλατόμητον Όρος, ο ζωντανός Ναός όπου θα κατοικούσε ο Λόγος του Θεού.
Την ημέρα αυτή, με την σύλληψη της Αγίας Άννης, τερματίζεται η στειρότητα της ανθρώπινης φύσης, που χωρίσθηκε από τον Θεό δια του θανάτου· και με την υπέρ φύσιν τεκνοποίηση αυτής που είχε μείνει στείρα έως την ηλικία κατά την οποία δεν μπορούν πλέον φυσιολογικά να τεκνοποιήσουν οι γυναίκες, ο Θεός ανήγγειλε και επιβεβαίωσε το πλέον υπερφυές θαύμα της ασπόρου συλλήψεως και την αμώμου γεννήσεως του Χριστού από τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
Παρότι εγεννήθη από θεία επέμβαση, η Παναγία προήλθε από σύλληψη μέσω συνευρέσεως ανδρός και γυναικός κατά τους νόμους της ανθρώπινης φύσης μας, της πεπτωκυίας και δέσμιας της φθοράς και του θανάτου μετά το προπατορικό αμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16) [1]. Σκεύος εκλογής, τίμιος Ναός που προετοίμασε ο Θεός πρό των αιώνων, η Θεοτόκος είναι η πλέον αγνή και τέλεια αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, αλλά δεν βρίσκεται εκτός της κοινής κληρονομίας και των συνεπειών του αμαρτήματος των πρωτοπλάστων. Ακριβώς όπως έπρεπε, για να μας λυτρώσει ο Χριστός από το κράτος του θανάτου δια του εκουσίου Σταυρικού Του θανάτου (βλ. Εβρ. 2,14), να γίνει ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού όμοιος με τον άνθρωπο στα πάντα πλην της αμαρτίας, εξίσου απαραίτητο ήταν η Μητέρα Του, στα σπλάγχνα της οποίας ο Λόγος του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, να είναι σε κάθε τι όμοια με εμάς, υποκείμενη στην φθορά και στον θάνατο, μή τυχόν και θεωρηθεί ότι η Λύτρωση και η Σωτηρία δεν μας αφορούν απολύτως και εξ ολοκλήρου, εμάς του απογόνους του Αδάμ.
Η Θεοτόκος εξελέγη μεταξύ των γυναικών όχι τυχαίω τω τρόπω, αλλά γιατί ο Θεός είχε προβλέψει προαιωνίως ότι θα ήταν σε θέση να διαφυλάξει τελείως την αγνότητά της ώστε να Τον δεχθεί μέσα της [2]. Και ενώ συνελήφθη και γεννήθηκε όπως όλοι μας, αξιώθηκε να καταστεί κατά σάρκα Μητέρα του Υιού του Θεού και κατά πνεύμα μητέρα όλων μας. Γλυκύτατη και φιλεύσπλαγχνος, είναι σε θέση να μεσιτεύει υπέρ ημών ενώπιον του Υιού της, ώστε να μας χαρίσει Εκείνος το μέγα έλεος.
Ακριβώς όπως ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο καρπός της παρθενίας της, η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν καρπός της σωφροσύνης του Ιωακείμ και της Άννας. Ακολουθώντας αυτήν την οδό της αγνότητος και εμείς, μοναχοί και σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε να γεννηθεί και να μεγαλώσει μέσα μας ο Σωτήρας Χριστός.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Η Ορθόδοξος Εκκλησία απορρίπτει το δόγμα της “ασπίλου Συλλήψεως” που κατοχύρωσε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το 1858, χωρίς ωστόσο να μειώνει την τιμή της Θεοτόκου. Διότι, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, δεν κληρονομούμε την προσωπική ευθύνη της αμαρτίας του Αδάμ, αλλά απλώς τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος: τον θάνατο, την φθορά και τα αδιάβλητα πάθη (συμπεριλαμβανομένης της αναπαραγωγής μέσω της σαρκικής ένωσης) που δημιουργούν στον άνθρωπο μια ροπή προς την ηδονή. Για τον λόγο αυτό, οι Ορθόδοξοι δεν έχουν καμιά δυσκολία να αναγνωρίσουν ότι η Θεοτόκος ήταν κληρονόμος, όπως όλοι μας, των συνεπειών της παρακοής του Αδάμ (μόνος ο Χριστός ήταν απαλλαγμένος), αλλά ότι ήταν ταυτόχρονα και αγνή και αναμάρτητος σε προσωπικό επίπεδο, αφού εν ελευθερία διαφυλάχθηκε από όλες τις έλξεις του κόσμου και των παθών, και εκουσίως συνεργάσθηκε στην εκπλήρωση του σωτηρίου σχεδίου του Θεού, υπακούοντας με πραότητα στην βούλησή Του: Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά του ρήμα σου, απάντησε στον Άγγελο (Λουκ. 1,38).
[2] Αυτό είναι το νόημα των Εισοδίων της Θεοτόκου, που εορτάζουμε στις 21 Νοεμβρίου.
{Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος τέταρτος – Δεκέμβριος, σ. 93-95)}
Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2009/12/09/syllipsis-agias-annas/
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμά διαλύονται· τοῦ Ἰωακείμ γάρ καί τῆς Ἄννης, εἰσακούων Θεός, παρ’ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτούς, σαφῶς ὑπισχνεῖται Θεόπαιδα, ἐξ ἧς αὐτός ἐτέχθη ὁ ἀπερίγραπτος, βροτός γεγονώς, δι’ Ἀγγέλου κελεύσας βοῆσαι αὐτῇ· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Βουλῇ τῇ θεϊκῇ, ἡ θεόκλητος Ἄννα, δεσμῶν στειρωτικῶν, λυτρωθεῖσα ἐν γήρᾳ, ἀξίως συνέλαβε, τήν τόν Λόγον κυήσασαν· ἣν θεώμενος, Ἰωακείμ ὁ θεόφρων, ἀνεβόησε· Τίς ἀνυμνήσει Οἰκτιρμόν, βυθόν τῆς προνοίας σου;
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, ἡ οἰκουμένη, τήν τῆς Ἄννης σύλληψιν, γεγενημένην ἐκ Θεοῦ· καί γάρ αὐτή ἀπεκύησε, τήν ὑπέρ λόγον τόν Λόγον κυήσασαν.
Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τήν θεοχάλκευτον λυχνίαν καί ἑπτάφωτον
Τῇ θεϊκῇ ἐπαγγελίᾳ ἐκομίσασθε
Ἰωακείμ τε καί Ἄννα μετ’ εὐφροσύνης.
Ἀλλ’ ὡς θεῖοι τοῦ Παντάνακτος Προπάτορες
Ἀπό πάσης ἡμᾶς ῥύσασθε κακώσεως
Τούς κραυγάζοντας, χαίροις ζεῦγος θεόλεκτον.
Μεγαλυνάριον.
Σήμερον ἡ Ἄννα ἡ εὐκλεής, φύσεως τοῖς νόμοις, συλλαμβάνει θείᾳ βουλῇ, τήν τόν Θεόν Λόγον, ὑπερφυῶς τεκοῦσαν· τήν σύλληψιν οὖν ταύτης φαιδρῶς αἰνέσωμεν.
ταν στείρα γιά πολλά χρόνια καί βυθίστηκε σέ μεγάλη θλίψη. Ἡ ψυχή της ποθοῦσε νά σφίξει στήν ἀγκαλιά της ἕνα δικό της παιδί. Ἀλλά ὁ καιρός περνοῦσε καί ἡ στείρωση παρέμενε. Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμως ἡ Ἄννα, πού ἦταν σύζυγος τοῦ Ἐλκανᾶ, γιοῦ τοῦ Ἱερεμεήλ, ἀπό τήν Ἀρμαθαίμ, εἶχε συνεχή ἐλπίδα στόν Θεό. Καί κάθε χρόνο, ἀνέβαινε στόν οἶκο τοῦ Κυρίου στήν Σηλῶ καί προσευχόταν μέ δάκρυα καί νηστεῖες. Ὁ καλός της σύζυγος Ἐλκανᾶ, προσπαθοῦσε νά τήν παρηγορήσει, ἀλλά ἡ Ἄννα ἦταν ἀπαρηγόρητη καί συνεχῶς προσευχόταν στόν Θεό νά τῆς χαρίσει παιδί καί αὐτή θά τό ἀφιέρωνε σ’ Αὐτόν. Ἡ θερμή προσευχή της εἰσακούστηκε καί ἡ Ἄννα συνέλαβε. Ἔκανε γιό καί τόν ὀνόμασε Σαμουήλ. Μετά τήν ἀπογαλάκτιση τοῦ παιδιοῦ, οἱ δυό γονεῖς ἀνέβηκαν στήν Σηλῶ μαζί μέ τόν Σαμουήλ καί μέ ὅτι ὅριζε ὁ νόμος σ’ αὐτές τίς περιστάσεις. Ἐκεῖ ἡ εὐσεβής Ἄννα ἔφερε τό παιδάκι της στόν ἱερέα Ἠλί, γιά νά τό ἀφιερώσει στήν ὑπηρεσία τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου. Καί γεμάτη χαρά καί ἐνθουσιασμό εἶπε τόν ὑπέροχο ὕμνο: «Ἐστερεώθη καρδία μου ἐν Κυρίῳ, ὑψώθη κέρας μου ἐν Θεῷ μου, ἐπλατύνθη ἐπ’ ἐχθρούς μου τό στόμα μου, εὐφράνθην ἐν σωτηρίᾳ σου». Μετά ἀπ’ αὐτό, ἡ θεία χάρη εὐλόγησε τήν πίστη καί τήν εὐσεβή ἀφοσίωση τῆς Ἄννας ἀκόμη περισσότερο. Τῆς χάρισε τρεῖς ἀκόμα γιούς καί δυό θυγατέρες. Καί πραγματοποιήθηκε ἔτσι ἡ προφητική της ἐνόραση, κατά τήν ὁποία εἶπε: «στείρα ἔτεκεν ἑπτά, καί ἡ πολλή ἐν τέκνοις ἠσθένησεν». Γιά τήν Ἄννα αὐτή, ὁ Χρυσόστομος ἀφιέρωσε πολλές καί λαμπρές ὁμιλίες.
εννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί ἔζησε τόν 8ο αἰώνα μ.Χ.