Προς Φιλιππησίους (α΄ 20 – 27)

Ἀδελφοί, ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ' ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου. Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. Εἰ δὲ τὸ ζῆν ἐν σαρκί, τοῦτό μοι καρπὸς ἔργου, καὶ τί αἱρήσομαι οὐ γνωρίζω. Συνέχομαι δὲ ἐκ τῶν δύο, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· πολλῷ γὰρ μᾶλλον κρεῖσσον· τὸ δὲ ἐπιμένειν ἐν τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον δι' ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο πεποιθώς οἶδα ὅτι μενῶ καὶ συμπαραμενῶ πᾶσιν ὑμῖν εἰς τὴν ὑμῶν προκοπὴν καὶ χαρὰν τῆς πίστεως, ἵνα τὸ καύχημα ὑμῶν περισσεύῃ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐν ἐμοὶ διὰ τῆς ἐμῆς παρουσίας πάλιν πρὸς ὑμᾶς. Μόνον ἀξίως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πολιτεύεσθε, ἵνα εἴτε ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ὑμᾶς εἴτε ἀπὼν ἀκούσω τὰ περὶ ὑμῶν, ὅτι στήκετε ἐν ἑνὶ πνεύματι, μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ εὐαγγελίου.

Απόδοση στη νεοελληνική

Ἀδελφοί, δὲν θὰ ντροπιασθῶ σὲ τίποτε, ἀλλὰ θὰ μιλήσω μὲ θάρρος ὥστε, ὅπως πάντοτε, καὶ τώρα ὁ Χριστὸς θὰ δοξασθῇ εἰς τὸ σῶμά μου, εἰτε ζήσω εἴτε πεθάνω. Διότι δι’ ἐμὲ ζωὴ σημαίνει Χριστὸς καὶ θάνατος σημαίνει κέρδος. Ἀλλ’ ἐὰν τὸ νὰ ζῶ εἰς τὸ σῶμα, μοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἐργασθῶ μὲ καρποφορίαν, δὲν ξέρω τί νὰ προτιμήσω. Πιέζομαι καὶ ἀπὸ τὰ δύο: ἔχω τὴν ἐπιθυμίαν νὰ πεθάνω καὶ νὰ εἶμαι μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν, διότι τοῦτο εἶναι πολὺ καλύτερον· τὸ νὰ παραμένω ὅμως εἰς τὸ σῶμα εἶναι ἀναγκαιότερον γιὰ σᾶς. Εἶμαι βέβαιος γι’ αὐτὸ καὶ ξέρω ὅτι θὰ μείνω καὶ θὰ εἶμαι μεταξὺ ὅλων σας διὰ τὴν πρόοδόν σας καὶ τὴν χαράν σας εἰς τὴν πίστιν, ὥστε, ὅταν εἶμαι πάλιν μαζί σας, νὰ αὐξηθῇ τὸ καύχημά σας δι’ ἐμέ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Μόνον νὰ ζῆτε ἄξια πρὸς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, ὥστε, εἴτε ἔλθω καὶ σᾶς ἰδῶ, εἴτε εἶμαι ἀπών, νὰ ἀκούσω γιὰ σᾶς, ὅτι στέκεσθε σταθεροὶ μὲ ἕνα πνεῦμα, ἀγωνιζόμενοι μὲ μιὰ ψυχὴ διὰ τὴν πίστιν τοῦ εὐαγγελίου.